Kort na de tweede wereldoorlog nam in Nederland de terreinsport voor motoren een hoge vlucht. Vaak op afgedankte motoren afkomstig uit Britse oorlogsvoorraden dook men het terrein in. Crosscircuits en -clubs schoten als paddenstoelen uit de grond en omdat er in die tijd weinig vertier was trokken de motorcross wedstrijden enorm veel publiek. Het was simpel in die tijd, op een stuk terrein of een bosperceel een parcours uitzetten en je kon gaan crossen. Er kraaide geen haan naar als zware crossmotoren door het bos ronkten, er raakte geen konijn in de stress en milieubewegingen waren een onbekend woord. Roemruchte circuits uit die tijd waren Sint Anthonis, Norg, Lichtenvoorde, Markelo en Bergharen, om er maar een paar te noemen. Decennia lang waren deze clubs toonaangevend bij het organiseren van grote internationale wedstrijden of Grand Prix voor het wereldkampioenschap motorcross.

Maar uiteindelijk legden velen het loodje onder druk van uitbreidingsplannen of milieubewegingen. In het gunstigste geval kon de club blijven bestaan en werd een alternatief terrein aangewezen.

Brabantse crossers als de Helmonder Jan Clijnk en de Eindhovense broers Albert, Broer, Piet en Jan Dirkx behoorden tot de toprijders en zorgden voor grote internationale successen. Het was dan ook welhaast vanzelfsprekend dat het zuiden van Nederland menigmaal in het teken stond van motorcross wedstrijden.

Ook Valkenswaard was direct na de oorlog het toneel van motorcross wedstrijden. Op 13 juli 1947 werd daar al een wedstrijd georganiseerd met als inzet de Willem II wisselbeker, beschikbaar gesteld door de gelijknamige sigarenfabriek uit Valkenswaard. De beker werd gewonnen door de legendarische Amersfoortse coureur Drikus Veer in de, wat toen nog was, 350 cc klasse. Terreinen waar al in een vroeg stadium motorcross werd gehouden lagen aan de Luikerweg, tegenover het café “Het Wit Perd”, niet ver van de Belgische grens en noordelijk van Valkenswaard bij de buurt Geenhoven waar nu het zwembad en het sportpark zijn gevestigd.

Later ontstond er een crossterrein aan Lage Heide, nabij een zandafgraving, later bekend als recreatieterrein het “Eurostrand”. Het mooiste circuit was ongetwijfeld gelegen aan “De Schaapsloop”. Een heuvelachtig terrein met brede paden wat feitelijk in een handomdraai kon worden omgetoverd tot een perfect crosscircuit.

Een echte Valkenswaardse motorclub bestond er niet. Het was de “Tongelrese Motor Club” uit Eindhoven onder aanvoering van de befaamde crosser Joep Jansen die midden zestiger jaren in Valkenswaard crosswedstrijden organiseerde. Pas in 1967 staken een paar Valkenswaardse crossliefhebbers de koppen bij elkaar en kwam men per 18 april 1968 tot oprichting van “MAC De Rietvink”. In 1969 werd de naam veranderd in Motorsport Stichting Valkenswaard. Nu, vijftig jaren later kan de club terugzien op een ongelooflijke staat van dienst waarin op crossgebied alles is georganiseerd wat maar mogelijk was. En daarnaast maakte de club zich ook zeer verdienstelijk op het terrein van andere motorsporten zoals ijsrace, sprint, trekker-trek en enduro. Uitgegroeid van een plaatselijke supportersclub tot een van ’s werelds meest vooraanstaande organisatoren hebben de mensen van MSV/MVV Valkenswaard op de wereldkaart gezet als motorcrosscity. Dit boek geeft een terugblik op een rijke historie van de club en is een ode aan alle vrijwilligers en sponsors die dit hebben mogelijk gemaakt.